Als zelfs onze topscheidsrechters al beginnen lijden onder het verslechterende klimaat rond onze hockeyvelden… Hieronder een open brief van één van onze vooraanstaande nationale en internationale scheidsrechters, de naam is niet zo belangrijk. De moeite om er even bij stil te blijven staan en te bezinnen!

“Afgelopen zondag was het even op voor me.  Door alles wat er op, rond en buiten het veld gebeurt, voel ik al jaren dat de uitdagingen om sereen een wedstrijd te leiden groter en groter worden.

Meestal lukt het me om dit alles een plaats geven, ik heb het geluk om goed omkaderd te worden. Zoals steeds probeer ik om alle wedstrijden – die met veel inzet, maar ook die met minder inzet – objectief en met veel respect te begeleiden. Mijn logische verwachting is om in de andere richting ook dat respect te voelen voor mijn prestaties. Maar dat blijkt moeilijker en moeilijker!   

Spelers, coaches en supporters hebben misschien niet altijd door welke inspanningen we als scheidsrechter maken. Elke week, elke dag maken wij opofferingen om ervoor te zorgen dat we zondag op ons best op het veld staan. Een zondag die bijna volledig in het teken van het hockey staat, gemiddeld ben ik 6 à 7 uur weg van huis en familie om te kunnen fluiten.

Afgelopen zondag zat ik twee uur in de auto op weg naar de club, was ik een uur voor de start van de wedstrijd aanwezig om mijn wedstrijd voor te bereiden, … en werd ik vervolgens gedurende de volgende 70 minuten op ongeveer elke genomen beslissing gechallenged en op de korrel genomen voor elk managementmoment. Ik heb meer energie moeten steken in het controleren van ontevreden spelers en coaches dan in het spelverloop zelf, om na de wedstrijd ook nog eens commentaar te krijgen van een staflid. En dit allemaal in een wedstrijd met een duidelijk spelverloop en eindscore. Afgelopen zondag dacht ik voor het eerst: “waarom laat ik mijn vrouw en jong zoontje alleen achter om dit mee te maken” .

Ik wil heel duidelijk zijn, deze wedstrijd zal me niet ontmoedigen om te fluiten. Ik heb het geluk om geweldig hockey te fluiten, met een top team van scheidsrechters en match officials. Arbitrage heeft me al enorm veel gegeven. Maar laat het aub ook heel duidelijk zijn dat ik een mens ben, en geen stootkussen waar alle frustraties van spelers en coaches op kunnen afgereageerd worden. Wat eigenlijk nog erger is: ik ben verre van alleen in deze situatie! Ik hoor de laatste weken meer en meer negatieve ervaringen van collega scheidsrechters. Die zijn jammer genoeg zelfs soms veel erger dan de mijne.

Ik kan dit niet meer zomaar laten voorbij gaan! Op een hockeyveld staan en als vijand aanzien en behandeld worden door 40 spelers en stafleden, is gewoon niet OK.  Wij zijn allemaal – scheidsrechters, spelers, coaches en supporters – mensen die fouten maken. En we verdienen dan ook állemaal om als mensen behandeld te worden! 

Gelukkig vinden we steun bij de spelers, coaches en supporters die ons wél als mensen en met respect behandelen, en zeker ook bij onze collega’s/vrienden van de arbitrage! Laat me dus eindigen met een welgemeende DANK U aan al die mensen, voor hun steun en hulp over al die jaren. Mijn vurigste hoop is dat geleidelijk aan meer en meer mensen deze problematiek inzien en dat de te bedanken groep groter en groter wordt!”